Ik zei niets, opende mijn mond niet, want U was het die mij dit alles aandeed. Houd op mij nog langer te kwellen, ik bezwijk onder de slagen van uw hand. (Ps.39:10,11)

We zijn het niet meer zo gewend: ruimte geven aan het klagen dat er soms van binnen is. Het klagen van een ander vind ik vaak irritant; zeker als het voelt alsof iemand bijna altijd klaagt. Ik hou het dan niet vol om daar lang naar te luisteren.

In andere culturen weten ze veel beter dat klagen een functie heeft. Ik denk dan bijvoorbeeld aan de klaagvrouwen, nadat iemand overleden is. Het helpt om het verdriet te laten bestaan. Om even tijd te nemen voor het verdriet, het te doorleven en daarna ook weer lichter het leven te kunnen oppakken.

David had geen enkele moeite met klagen en maakte God daarbij gerust even een paar verwijten. Ik lees dat dan haast met een hand voor mijn mond en een “ooohhhh”. Dat kan je toch niet zomaar doen? Kennelijk dus wel. En laten we eerlijk zijn; God kan wel tegen een stootje. Inmiddels weten we zelfs dat klagen een ruimte scheppende functie heeft. 

Afgelopen week probeerde ik het zelf eens uit. Ik dacht: “Als David het kan, dan kan ik het ook proberen.” Ik kwam even lekker met al mijn chagrijn bij God en hield me niet in. Had daarbij zelfs wat de neiging om God op het matje te roepen. Wat bleek: in de ruimte die daarna ontstond, liet God me zien waar ik iets te doen had. Ik had in een specifieke situatie mijn respect voor een ander verloren en dat kwam de relatie bepaald niet ten goede. Mijn steekproef was louterend, kwetsbaar, confronterend, bevrijdend en energiegevend. Smaakt naar meer dus!

Laten we hierin eens wat leren van andere culturen en zeker van David zelf. Probeer het eens uit.