Henoch leefde in verbondenheid met God. Op een dag was hij er niet meer, doordat God hem wegnam. (Gen.5:24)

Henoch, voor mij een heel intrigerend persoon waar we zo weinig vanaf weten. We kunnen een paar dingen opzoeken. Zo betekent Henoch ‘de Toegewijde’. Het woord dat hier vertaald wordt met verbondenheid (in andere vertalingen met wandelen) drukt uit dat Henoch als het ware arm in arm liep met God en de hele dag met Hem het leven deelde.

Zelf ben ik soms wat zoekende in mijn gebedsleven. Voor ik het weet is mijn gebedsleven weer platgeslagen tot het inleveren van mijn wensenlijstjes.

Een keer verdiepte ik me een beetje in hoe de woestijnvaders (de monniken uit de eerste eeuwen) tegen gebed aankeken. Zij zien gebed alsof ze Gods aanwezigheid als een mantel om zich heen slaan en daar in Zijn aanwezigheid blijven; eerst in stilte en misschien met een paar woorden. Dat roept verlangen in mij op. Verlangen om God in het dagelijkse tastbaar te ervaren, als een mantel om me heen.

En als ik dan over Henoch lees, dan groeit het vertrouwen dat tastbaar arm in arm leven met God mogelijk moet zijn. Henoch lijkt immers ook gewoon midden in het leven te staan met een gezin en een bestaan waarin gewerkt moet worden. Zijn naam verklapt alleen wel iets: hij was Toegewijd!

Geen idee waar mijn verlangen naartoe gaat. Wat ik wel weet, is dat ik vanuit dit verlangen soms gewoon maar wat probeer. Zo ben ik begonnen met deze blogs te schrijven. Soms wandel ik hardop pratend met God in het bos. Ik deel mijn hart door dagelijks op te schrijven wat er in mij leeft. Ik probeer discipline te bouwen in het lezen van Zijn Woord. En regelmatig herken ik in de gewone dingen een vingerafdruk van de Heilige Geest. Gewoon omdat Hij erbij is.

Eens mocht ik dat ook weer ervaren terwijl het in ons gezin een verdrietige week was. We moesten onverwacht afscheid nemen van ons lieve, trouwe, zwarte maatje: Malou. We missen haar als ze niet meer bij de deur staat wanneer we thuis of beneden komen bijvoorbeeld. En ineens hoef ik niet meer drie keer per dag het bos in. En toen ontdekte ik opnieuw dat mijn wandelingen niet alleen maar vanwege de hond waren. Het zijn mijn momenten om arm in arm met God te lopen, te ervaren dat Hij er elke dag helemaal bij is.

Ik hoop Toegewijd te blijven in mijn wandelingen en de tijd die ik met Hem vrijmaak. Want Hij maakt dubbel en dwars gebruik van die tijd om mij en anderen te zegenen!